Rozporządzenie z 25 stycznia 2021 r. zmieniające załącznik XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczące między innymi ołowiu w amunicji śrutowej na obszarach wodno-błotnych lub wokół nich zakazuje na obszarach wodno-błotnych oraz w obrębie 100 metrów od nich używania amunicji śrutowej o zawartości ołowiu równej lub większej niż 1 proc. masy oraz noszenia takiej amunicji śrutowej, jeżeli ma to miejsce podczas strzelania na obszarach wodno-błotnych lub w drodze na strzelanie na obszarach wodno-błotnych.
Tym samym wprowadzony został zakaz stosowania ołowiu w amunicji śrutowej na obszarach wodno-błotnych oraz w strefie buforowej wokół nich.
Komisja Europejska przyjęła tutaj szeroką definicję użytą w konwencji z Ramsar w 1971 r. o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe do których zaliczono: „tereny bagien, błot i torfowisk lub zbiorniki wodne, tak naturalne, jak i sztuczne, stałe lub okresowe, o wodach stojących lub płynących, słodkich, słonawych lub słonych, łącznie z wodami morskimi, których głębokość podczas odpływu nie przekracza sześciu metrów”.
Przyjęta przez Komisję Europejską definicja takiego obszaru, jest na tyle nieprecyzyjna, że może obejmować również tymczasowe rozlewiska a nawet kałuże po deszczu.
Wejście nowych przepisów w życie poprzedziła informacja, przekazana pod koniec grudnia 2022 r., o oddaleniu przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej skargi, którą Firearms United Network wniosło przeciwko Komisji Europejskiej w sprawie Rozporządzenie Komisji (UE) dotyczącego amunicji ołowianej na obszarach wodno-błotnych lub wokół nich.
Na chwilę obecną aktem określającym obszary wodno-błotne jest Konwencja Ramsarska. Polska jest Stroną Konwencji od 22 marca 1978 r.
Obecnie oczekujemy na wykładnię krajowych organów właściwych ds. środowiska, które jednoznacznie zdefiniują pojęcie „obszarów wodno-błotnych” uwzględniających rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady.